Dromerig, zachtaardig en waanzinnig verlegen. 
Met een DIY-kapseltje van mijn moeders hand...:
Als ik droomde over wat later zou doen, dan zag ik mezelf werken bij een Postkantoor. Mijn dagen vullen met stempeltjes zetten en formulieren invullen. Dat leek me passend bij wie ik was en fijn om te doen. Geen grap. 

In mijn puberjaren werd dat diep-in-mezelf-weggedoken-zijn minder, maar verdween zeker niet. Soms werd het door anderen benoemd. Positief: ik was ‘een beetje mysterieus’, of negatief: ik was ‘moeilijk te peilen’. 

Ik ervoer mijn verlegenheid vooral als een gegeven, iets dat bij mij hoorde. Onhandig, maar zolang je alle situaties waarin je hardop moet praten in een groep uit de weg gaat, prima mee te leven. 
Totdat ik iemand (ik weet niet meer wie & waar) heel stellig hoorde zeggen: “verlegenheid is een eigenschap waar je niets aan hebt.”
Oh….echt? 
Zo had ik het nog nooit bekeken. Maar, die zin bleef hangen en bracht me aan het twijfelen. Wat er in doorklonk was namelijk dat verlegenheid geen vaststaand gegeven is. Als dat zo was, en het was ook nog eens een ‘nutteloze eigenschap’, deed ik mezelf en mijn omgeving dan niet tekort? 

Dat inzicht zorgde ervoor dat ik stukje bij beetje de grenzen van de ruimte die ik durfde in te nemen opschoof. Zeker toen ik voor mezelf ging werken, bleken flinke stappen daarin noodzakelijk. Telkens weer spannend, maar meestal ook lonend.

Dat ik nu, lichtjaren later, anderen help om hun verhalen naar buiten te brengen en hun kwaliteiten zichtbaar te maken, lag dus niet bepaald in de lijn der verwachting. 
Mijn eigen ‘journey’ daarin zorgt ervoor dat ik niet geloof in geboren sprekers en geboren leiders. Je hoeft niet voor iets de wieg gelegd te zijn om het toch te worden. Of, met een talent voor onzichtbaarheid kun je ook besluiten het tegenovergestelde te onderzoeken.

Wat ik vele malen belangrijker vind is: uitproberen, vallen & opstaan, grenzen verschuiven. Ook: je ambities serieus nemen en daar geïnspireerde acties aan koppelen. Los durven komen van de plek waar je nu staat. 
Video’s en verhalen zijn voor mij daarin instrumenten. Dé perfecte video of speech interesseert me niet zo. Wel het keer op keer komen opdagen. Omdat dat de manier is om beweging op gang te krijgen en te houden.

Dat lukt niet met één enkel verhaal. Juist in herhaling zit de kracht.
Een groot inzicht daarbij: het gaat niet om jouzelf. Maak jezelf dus ook vooral niet zo belangrijk. Het gaat erom of je jezelf durft in te zetten als instrument. Als ambassadeur van de verandering die jij voorstaat.

Want zolang er nog zoveel te doen is om van deze wereld een betere plek te maken, kunnen we niet zonder zulke ambassadeurs!