Met open mond...
Heel jonge kinderen die al bezig moesten zijn met stijgende en dalende abonnee-aantallen op hun YouTube-kanaal.
Wauw.
Wat ik zag: ouders vol goede bedoelingen. Die oprecht meenden dat zij het belang van hun kind dienden door ze al zo jong te laten vloggen zodat zij een ‘voorsprong’ zouden hebben op hun leeftijdsgenootjes.
Waarom die open mond, het gevoel van afkeer, terwijl ik zelf ook met video werk?
Natuurlijk omdat ik me afvroeg of deze kids hun ouders dankbaar zullen zijn als ze volwassen zijn. Omdat de druk van het binnenhalen van meer abonnees zo hoog voelde. De concurrentie met anderen zo niet passend bij hun leeftijd. Dat is niet waar ik in geloof: aantallen. YouTube rankings.
Maar ook: het zo ontzettend niet samenvallen van wie deze mensjes waren vóór de camera, en offline. Logisch ook, ze zijn piepjong.
Zelf moest ik veertiger worden voordat mijn ‘professionele-ik’ en mijn ‘privé-ik’ voor het grootste deel samenvielen. Een proces dat voortduurt...
Hoe ik het zie? Video is een kwartiermaker voor goede, zinvolle gesprekken. Show up & open up, zodat je heel benaderbaar bent voor de mensen met wie je graag in gesprek wilt komen.
Plus: Een instrument om je eigen inspiratiekracht te onderzoeken. Om het ‘samenvallen’ te onderzoeken. Een oefening in verwachtingsloos geven en durven..
En daardoor een mooie, menselijke manier van het in de markt zetten van je merk en missie. Waarmee je duurzame groei en relaties opbouwt. 
Mijn eigen drie kinderen hoop ik vooral mee te geven dat hoe dichter ze bij zichzelf durven blijven in alle omstandigheden, hoe vrijer ze zich zullen voelen. Met of zonder camera.
(En, eerlijk is eerlijk, YouTuber worden staat zeker op hun ‘shortlist’ van manieren waarop ze later hun geld zouden willen verdienen… Dus wie weet wat ik voor mijn kiezen krijg als zij terugkijken op hun jeugd;)